Als je je schaduw wil zien, moet je in het licht gaan staan

Het was een prachtige ochtend in het voorjaar. Ik liep door de binnenstad van Gouda. De zon scheen helder en warm. Terwijl ik door mijn lens keek vanaf de plek waar ik stond, viel mijn oog op iets onverwachts.

Ineens zag ik mijn schaduw op de muur. Ik stond even stil, gefascineerd. Dit is mijn schaduw, dacht ik. Een vreemd, maar betekenisvol moment.

Het afgelopen jaar ontdekte ik dat fotografie ook een filosofische kant heeft. Het raakt aan veel thema’s die we als mens tegenkomen in het leven.

Om er twee te noemen. Licht en schaduw. Diepte en oppervlakkigheid.

Inmiddels heb ik ervaren dat een lens en camera veel doen. Het laat mensen anders gedragen. In het licht staan, of anders gezegd, in de schijnwerpers of in het middelpunt. Hoe voelt dat voor jou? Vind je dat een fijne plek of juist niet?

Soms ligt de nadruk teveel op het licht. Studio’s die geen ruimte laten voor imperfectie. Strak en clean. Het is mooi, maar heeft ook een gevaar. Overbelichting.

Het verhaal lijkt dan rooskleuriger. De buitenkant is zichtbaar. Maar elk verhaal heeft een schaduwkant.

En juist door het integreren van die schaduwkant wordt je verhaal compleet. Het is de schaduw die je een andere kant laat zien. Confronterend, absoluut. Waardevol, dat ook.

Toen ik mijn schaduw zag, voelde ik ook dankbaarheid. Het was goed om mezelf zo te zien. Nu wel, maar een aantal jaar terug was dat wel anders.

Fotografie kan niet zonder schaduw. Maar mensen ook niet. Het is de schaduw die contrast geeft. Het onthult lagen. Emoties en nuances.

En als je je schaduw niet ziet, klopt je belichting niet. Je mist reflectie en bewustzijn.

Het is de balans tussen licht en schaduw die diepte en betekenis geeft. Aan zowel foto’s als verhalen. Van mensen en bedrijven.

Misschien is dat de reden waarom sommige mensen niet graag op foto’s staan. Ze zijn bang voor hun schaduw. Zou dat kunnen?

En wat zegt het over een bedrijf als ze hun medewerkers niet op de foto krijgen? Durven ze hun gezicht echt niet te tonen of zegt het meer iets over de cultuur binnen het bedrijf. En denken de collega’s ik ga niet voor het logo staan. Dat mag een ander doen. Ik wil daar niet meer geassocieerd worden.

Ik filosofeer nog even door. Over licht en schaduw. Fotografie en mensen. Maar na deze ochtend ben ik weer een inzicht rijker.

Als je je schaduw wil zien, moet je in het licht gaan staan.

Fijne dag,

Arnout